Trudne powroty

Cześć!

Kilkanaście dni temu, Helena stała się pełnoprawnym roczniakiem, a co za tym idzie, dobiegł końca mój macierzyński, nie wiem z jakiej racji nazwany urlopem. Musicie wiedzieć, że gdy byłam w ciąży, dość szybko wylądowałam na zwolnieniu lekarskim z przyczyn zdrowotnych. Nagromadziłam więc sporo wolnych dni, które teraz muszę wykorzystać, przez co mój wielki powrót przesunął się w czasie. Nie zmienia do faktu, że zbliża się nieubłaganie, co z jednej strony mnie cieszy, a z drugiej, przepełnia niepokojem. Ogólnie jestem nastawiona bardzo pozytywnie do tej kwestii. Nie wiem czy w tym momencie, nie narażę się innym mamuśkom, przyznając się do czynu wręcz haniebnego. Ja wręcz tęsknię za towarzystwem ludzi, którzy słuchają czegoś innego niż "Klub Mamy Gąski" :).

Nie chcę marudzić, ani narzekać. Samo założenie rocznego urlopu macierzyńskiego jest, jak dla mnie rewelacyjne. Nie wyobrażam sobie zawieść do żłobka czteromiesięcznego bajtla. Biję się w pierś, ale tak, Helena (uwaga!) będzie uczęszczać do żłobka. Przez moment przebiegła mi myśl o opiekunce, ale na szczęście była to tylko krótka chwila. Nie będę się tu rozpisywać o powodach takiej decyzji, ale jakbyście widzieli minę Heleny na widok innego dziecka, zrozumielibyście. Jej oczy się wprost świecą i od razu próbuje delikwenta całować! :) Dlatego uważam, że dla niej jest to najlepsze rozwiązanie. Wracając do tematu...

Ostatnio, w markecie, spotkałam znajomą z firmy. Po wymienieniu oczywistych uprzejmości, zapytała, czy wracam do pracy. Gdy odpowiedziałam twierdząco, ona znacząco pokręciła głową, jednocześnie wykrzywiając usta z niesmakiem, jakby co najmniej wypiła zepsuty jogurt. Jakbym zrobiła w jej towarzystwie coś naprawdę obrzydliwego. Po tym wydarzeniu, przez dłuższy czas byłam zmieszana. Nie mogłam zrozumieć, co takiego obruszyło moją rozmówczynię. Wystarczyła ta jedna chwila, by zaszczepić we mnie ziarno niepewności i poczucia winy. Biedne dziecko oddaję w cudze ręce, a sama idę, Bóg wie gdzie, na Bóg wie ile godzin. A ona sama tam płacze, z pełnym pampersem, nie przebieranym od przedpołudniowej drzemki. Wizja jak z horroru normalnie. Z drugiej strony, gdy postanowisz jednak zostać w tym domu, również spotykasz się z krytyką. Bo siedzisz sobie na tym tyłku cały dzień. Bo przecież dzieci to takie bezobsługowe istoty, co to wymagają mniej czasu i uwagi, co nastawienie programu w pralce. I bądź tu babo mądra!

A przecież...

Rok, niby nie tak długo, a to trzysta sześćdziesiąt pięć dni, osiem tysięcy siedemset sześćdziesiąt godzin, pięćset dwadzieścia pięć tysięcy sześćset minut, spędzonych na przewijaniu, karmieniu, kąpaniu, usypianiu (a wtedy czas się niesamowicie dłuży). Do tego gotowanie, sprzątanie, ciągłe pranie. Każda minuta poświęcona dziecku, lub wokół dziecka. Sama słodycz. Lukier na pączusiu. To się nazywa wypoczynek, nie ma to tamto :)

Dlatego nie mogę się doczekać powrotu, wyjścia z domu. Wiadomo, że na początku będzie ciężko. Samo przestawienie się na analityczne myślenie może zająć chwilę. Do tej pory jedyne, co musiałam planować to lista zakupów oraz posiłki na kolejne dni tygodnia. Dojdą nowe obowiązki, kolejne sprawy, które będą zaprzątać zaśmieconą głowę, ale tego własnie potrzebuję. Oderwać się na chwilę od domowych spraw, które, nie oszukujmy się, nie są przez większość społeczeństwa traktowane jako, nazwijmy rzeczy po imieniu - praca. Śmiem twierdzić nawet, że często o wiele cięższa, niż ośmiogodzinne wklepywanie danych do tabelek ;) Dlatego nie dziwmy się, że ta oto kobieta, mimo, że stała się matką, dalej jest człowiekiem i potrzebuje towarzystwa oraz interakcji z innymi, podobnymi sobie ludźmi.

Oczywiście, nie mniej ważny jest czynnik ekonomiczny. Nie chcę generalizować, ale mało jest - przynajmniej w moim otoczeniu - rodzin, w których jedna osoba nie pracuje zarobkowo. Nie oszukujmy się, pieniądze są ważne. Równie ważne, co samo ich zdobywanie :) Może, gdyby ten aspekt mnie nie dotyczył, pozwoliłabym sobie na pozostanie w domowych pieleszach. Musiałabym mieć jednak jakieś swoje zajęcie. Takie, które pozwoliłoby oderwać się od przyziemnych obowiązków, polegających na zaspokajaniu potrzeba całej rodzinki. Bywają kobiety, które tak znakomicie odnajdują się w roli gospodyń "pełną gębą", co to jedną ręką drwa narąbią, a drugą nalepią pierogów, i przynosi im to taką satysfakcję, że nie mają potrzeby realizować się na innych płaszczyznach. Ja do nich nie należę. Choć czasami bym chciała :)

Nie będę już przedłużać, bo ten temat to istna Amazonka, więc moglibyśmy tu esej wysnuć, a nie o to chodzi. Kwestia powrotu do pracy jest trudna dla każdej mamy (i taty). Jest to ich wspólna decyzja, dlatego nie warto jej dodatkowo komplikować wyżej wspomnianym poprzez ocenianie, komentowanie, czy dawanie, bez wyraźnej prośby (podanie ze zdjęciem w trzech kopiach), samych złotych rad. Lepiej to złoto przetopcie na coś ładnego i podarujcie wspomnianej rodzicielce :)


























Jeśli spodobał Wam się tekst, będzie mi bardzo miło, jeśli podarujecie mu kolejne życie i udostępnicie.