Dzień rodzicielstwa zastępczego

Dzisiaj, czyli 30 maja obchodzimy Dzień Rodzicielstwa Zastępczego. Temat jest mi niezwykle bliski, bo poznany na własnej skórze. Niewielu z Was wie, że od prawie dziesięciu lat pełnię tę rolę. Dziś chciałabym się z Wami podzielić moimi przemyśleniami, związanymi z tym niełatwym zagadnieniem. Podkreślam, że jest to tylko moja opinia, bardzo subiektywna i szczera, może zbyt emocjonalna, ale czasami przychodzi taki czas, że człowiekowi się ulewa.

DECYZJA

Jest rok 2008. Nie pamiętam dokładnie jaki miesiąc, ale jest już ciepło. Ja, wtedy dwudziestojednoletnia dziewczyna, od roku mieszkam "na swoim" w mieście powiatowym, gdzie pracuję w dużej fabryce, jako pracownik biura pocztowego. Praca fajna, dużo się dzieje i ma się stały kontakt z ludźmi. Jak na pierwszą pracę - rewelacja. Dzień, jak co dzień. Nic nie zapowiadało dalszych wydarzeń. Nagle dzwoni telefon. Ze zdziwieniem stwierdzam, że po drugiej stronie słuchawki jest pani z opieki społecznej. Chodziło o moje młodsze siostry. Nie będę wchodzić w szczegóły, ale na tamten czas drogi były dwie. Albo ktoś z rodziny się nimi zaopiekuje, albo pozostaną pod opieką państwa, co oczywiście znaczy umieszczenie w domu dziecka. To była chyba najtrudniejsza decyzja w moim życiu, choć podjęta bardzo szybko. Z perspektywy czasu, widzę, że nie byłam na nią przygotowana.


POCZĄTKI

Jak zawszy były ciężkie. Inaczej to sobie wyobrażałam. Myślałam, że stworzymy siostrzany team. Jednak, nawet przy tak małej różnicy wieku (9 i 15 lat), konflikt pokoleń nas nie ominął. W tamtym okresie najbardziej mi brakowało fachowego wsparcia. Teraz widzę, że ja tez byłam jeszcze dzieckiem, które dopiero uczyło się dorosłego życia. Mimo wszystko jakoś dałam radę.


CAŁA PRAWDA

A teraz powiem Wam coś, co może się niektórym nie spodobać. Są to tylko i wyłącznie moje odczucia. poparte latami doświadczeń i wyrzeczeń. Tylko ktoś, kto sam przebył taką drogę, potrafi zrozumieć, jak wiele energii i zaciskania zębów kosztuje wychowywanie nie swojego dziecka. Nie zliczę ile razy słyszałam, jak to rodziny zastępcze nie ubijają zajebistego interesu. Jak za NICNIEROBIENIE wyciągamy łapy do kieszeni uczciwych podatników po zapomogi i dofinansowania. Nie wiem jak jest w przypadku innych form pieczy zastępczej, bo jest ich kilka. My tworzymy rodzinę zastępczą spokrewnioną, która, jak dla mnie jest traktowana po macoszemu. Mogę się odnieść tylko i wyłącznie do ustawy, choć wiem, że to, co na papierze ma się nijak do prawdziwego życia. Za każdym razem starałam ucinać zbędne komentarze jakąś zabawną anegdotą, ależ ile można? Nikt tak naprawdę nie wie ile kosztuje takie życie. To Wam powiem. Hektolitry łez, z bezsilności, ze złości, z braku sił. Z braku wsparcia od bliskich i dalekich mi osób, z bagatelizowania problemów, z upominania się o pomoc, która była potrzebna. Pamiętam jedną sytuację, która wyjątkowo wbiła mi się w pamięć, bo zabolała do reszty. Mimo, że było to dawno temu, nadal słowa dalekiej krewnej dźwięczą mi w uszach. To było zaraz po tym, jak starsza z sióstr, usamodzielniła się, wyprowadziła i zamieszkała z chłopakiem. Wspomniana krewna zaczęła w ten sposób do mojego Radka " jaki to dobry człowiek, że się zaopiekował nią", na co mój Radek "ma ciocia rację, Justyna to bardzo dobry człowiek". Ona ze zdziwieniem w oczach " ja o tym chłopaku mówię, co to ją przygarnął". WTF!? Nigdy tego nie zapomnę, bo poczułam jakby ktoś mi napluł w twarz. Takich przykładów mogłabym podać jeszcze sporo, ale też nie o to chodzi.


ZOSTAŃ MOJĄ  RODZINĄ

Gdy widzisz smutek na twarzy dziecka na plakacie, który wręcz krzyczy "zostań moja rodziną", masz ochotę nieba takiemu dziecku przychylić. Nikt Ci wtedy nie powie, że za swój trud i poświęcenie, nie zawsze usłyszysz "dziękuję, że jesteś". Raczej coś w stylu "nie jesteś moją matką". Nie da się na to przygotować. Nikt Ci nie powie, ze kiedy zechcesz zapewnić im letni wypoczynek, będziesz musiał zrezygnować ze swojego i to przez następne kilka lat. Że będziesz siedzieć w pracy wieczność, bo przecież weźmiesz wszystkie nadgodziny, żeby zarobić, nie tylko na wynajmowane mieszkanie, odpowiednio duże, bo musisz spełniać warunki, ale także na lekcje angielskiego, zajęcia akrobatyki i prywatnego dentystę. Że o życiu prywatnym możesz praktycznie zapomnieć, że będziesz z niecierpliwością czekać na wakacje, bo wtedy chociaż szkoła odpada oraz zwalniać się z pracy na wywiadówki, lekarzy, oceny, spotkania itp. Że zawsze będziesz mniej ważny, potrzebny i doceniony niż rodzic biologiczny. Mimo Twoich wysiłków, zawsze zostaniesz w cieniu. Będziesz tylko namiastką. Taka jest smutna prawda.



Mam nadzieję, że nikogo tym wpisem nie urażę. Zdaję sobie sprawę, że dużo zależy od samego rodzica jak i od dziecka. Co nie zmienia faktu, że rodzicielstwo zastępcze w Polsce, nadal jest owiane niepochlebnym wydźwiękiem. Wiem, że się słyszy o różnych sytuacjach, ale pamiętajmy, że są to wyjątki, które zdarzają się i w biologicznych rodzinach. Nie powinniśmy uogólniać i przypinać łatkę naciągaczy wszystkim, którzy okazują serce innym. Okażmy je i my. Jeśli znacie kogoś takiego, od czasu do czasu rzućcie mimochodem " dobra robota".



Życzę Wam miłego dnia !