abecadło macierzyństwa cz.3

CZYLI CO MI DAŁO MACIERZYŃSTWO? cz.3

Dzisiaj kolejna odsłona wpisu, który ma odpowiedzieć na pytanie "co mi dało macierzyństwo?". Jeśli nie czytaliście poprzednich części, możecie nadrobić zaległości. Tu macie link to części pierwszej (klik) oraz do drugiej (klik). Do "Z'" jeszcze zostało kilka liter, więc bez przedłużania. Oto, co mi dało macierzyństwo.

ŁAGODNOŚĆ

Wraz z urodzeniem dziecka, uruchomiły mi się dotąd nieznane pokłady łagodności. Jakby moja świadomość odkryła kilka nadprogramowych kopalni tego "surowca" :) Nie wiem skąd się wzięły, ale sama jestem w szoku, kiedy na sytuację, która normalnie doprowadziłaby mnie na skraj wytrzymałości nerwowej, spowodowałaby wyjście z siebie i ponowne wejście, oraz doprowadziłaby do szewskiej pasji, najczęściej reaguje słowami "bywa" lub "stało się". Zadziwiające, jak w dziewięć miesięcy można przeobrazić się z zestresowanego chochlika w nieugięty postument anioła ;)

Edit : Odkąd wróciłam do pracy częściej zdarza mi się "popłynąć" i dać się ponieść negatywnym emocjom. Staram się nad tym panować, ale niekiedy stres wygrywa zew mną w tej walce :)

MIŁOŚĆ

Bezgraniczną, zatrważającą i wręcz duszącą. Nie da się tego opisać słowami. Gdy pierwszy raz zobaczysz swoje dziecko, świat staje w miejscu, nie liczy się nic, poza jego miarowym i spokojnym oddechem. Patrzysz na nie i chłoniesz wszystko. Od najmniejszego mrugnięcia, przez leniwe ziewania, nieśmiały grymas uśmiechu, wykonany podczas snu, po każdą, pojedynczą łzę. Bezmiar tej miłości potrafi człowieka przygnieść, zdeptać i zniewolić tak mocno, że nie możesz się ruszyć. Coś naprawdę niesamowitego.

Edit : Pisząc ten tekst rok temu, myślałam, że nie da się tego małego człowieczka kochać bardziej. Jednak codziennie się o tym przekonuję, że się da kochać mocniej niż poprzedniego dnia. To jest wprost magiczne!

NIEZŁOMNOŚĆ

Macierzyństwo od samego początku jest dla naszych organizmów wymagające. Począwszy od ciąży, którą każda z nas znosi inaczej. Mi osobiście nie dała bardzo popalić, ale znam dziewczyny, które z samymi nudnościami męczyły się przez pół roku. A to tylko jedna z wielu niedogodności. Po ciąży przychodzi poród. Podobno podczas jednej godziny spala się nawet 1000 kcal. Ciężko by było uzyskać taki bilans po treningu, nie? :) Mój poród na szczęście przebiegł bardzo sprawnie i szybko. Nie zmienia to jednak faktu, że po wszystkim miałam takie niesamowite wrażanie, że "dałam radę". Nie da się tego jakoś bardziej opisać. Byłam dumna z siebie, ze swojego organizmu, ze swojej wytrzymałości. Teraz wiem, że dam radę ze wszystkim :)

Edit : Pod tym względem na szczęście nie wiele się zmieniło. Nadal wierzę, że wiele mogę i na wiele mnie stać. Macierzyństwo dodaje mi odwagi i determinacji do wyznaczonych celów. 

OBAWY

Pierwsze godziny po urodzeniu Helenki, nie mogłam uwierzyć, że już po wszystkim. Całe dziewięć miesięcy ulotniło się gdzieś, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. W parę chwil, z wielkiej, opuchniętej samicy, przypominającej bardziej słonia niż człowieka, stałam się nią. Mamą. Z krwi i kości. Myśli pędziły w zawrotnym tempie, nie koniecznie w odpowiednim kierunku, przywodząc coraz większe obawy. Czy damy radę? Czy poradzimy sobie z opieką nad tak niewielkim człowiekiem? Na szczęście obawy, jak szybko się pojawiły, tak też zniknęły. Już podczas pierwszego wspólnie spędzonego wieczoru, gdy oboje pochyleni nad śpiącą Helenką, nie mogliśmy oderwać od niej oczu, dotarło do mnie, że wszystko się ułoży. To przecież nasza, mała córeczka. Jest śliczna i zdrowa, czego więcej potrzeba do szczęścia?

Edit : Powiem tak, z każdym tygodniem obaw było coraz mniej. Gdy tylko taka uporczywa myśl przychodziła mi do głowy, odpowiadałam sobie, że samopoczucie mojego dziecka jest jedynym wyznacznikiem tego, czy daje radę. I póki co tego się trzymam :)

POMOC

Należę do osób, które nie potrafią prosić o pomoc. Uważam, że jest to moja wielką wadą, walczę z tym, staram się jak mogę, by to zmienić. Niestety z różnym skutkiem. Na szczęście mam bardzo domyślnego faceta, który swoją pomoc przy dziecku ofiarował już na poziomie porodu. Dziewczyny na porodówce żartowały nawet, że powinnam go wypożyczać. Kto wie, może czas się przebranżowić? :) Ale tak na serio. Mamy to szczęście, że Radek jest tak zwanym wolnym strzelcem. Ma to swoje plusy i minusy, ale zazwyczaj te dobre strony przeważają. Jedną z nich była możliwość zostanie z nami w domu przez, praktycznie pierwszy miesiąc życia Helenki. Nie wiem jak bym przebrnęła przez ten czas sama. Po pierwsze - umarłabym pewnie z głodu. Nie pamiętam dokładnie, kiedy wybrałam się na pierwsze zakupy spożywcze, ale było to nie wcześniej niż dwa, trzy tygodnie po porodzie. Gdyby nie Radek, otwierając lodówkę widziałbym światło :) A tak miałam przygotowywane i - uwaga - podane śniadania i obiadki, pod mój niemałych rozmiarów nos :) Niby nic takiego, ale dla mnie było to bardzo ważne. Z ręką na sercu mogę też powiedzieć, ze do tej pory mogę liczyć na jego pomoc we wszystkim. Dosłownie. Choć uważam, że jest to całkiem naturalna kolej rzeczy, jednak jestem realistą i wiem, że nie zawsze trafiają się tacy pomocni mężczyźni. Całe szczęście, że takiego właśnie sobie wybrałam :)

Edit: Zdecydowanie nauczyłam się czerpać "korzyści" z innych ludzi. Gdy babcia oferuje spacer z wnuczką, nie protestuję :) 

Jestem bardzo ciekawa Waszych propozycji, więc śmiało piszcie w komentarzach, co Wam dało macierzyństwo?

Życzę Wam miłego wieczoru.

Buziaki!

J.

Jeśli podobał Ci się tekst, będzie mi bardzo miło, jeśli zostawisz po sobie ślad w postaci komentarza lub udostępnienia.